Επιμέλεια: Χρήστος Κωνσταντινίδης
Μερικές ημέρες μετά την απέλασή του από την Τουρκία, ο Νίκος Ασλανίδης ξαναφέρνει στο προσκήνιο την πρώτη απέλαση Έλληνα ποντιακής καταγωγής από την Τουρκία το 1998, εκείνη του συγγραφέα Γιώργου Ανδρεάδη. Με αφορμή τη δικιά του περιπέτεια ο Ασλανίδης μίλησε με τον γιο του Ανδρεάδη, Αλέξανδρο, ο οποίος άνοιξε τον φάκελο της ιστορίας του πατέρα του και των ποντιακών δεσμών που δεν έσβησαν ούτε μετά θάνατον.
Ο Ασλανίδης περιέγραψε πώς, περνώντας από τον μεθοριακό σταθμό στους Κήπους, το σύστημα ασφαλείας της Τουρκίας «χτύπησε» στο όνομά του. «Με θεώρησαν επικίνδυνο για την εθνική τους ασφάλεια. Ένιωσα ότι ζούσα ξανά την ιστορία του Γιώργου Ανδρεάδη», λέει.
Ο παραλληλισμός δεν ήταν τυχαίος. Ο Ανδρεάδης, ο συγγραφέας που ανέδειξε όσο λίγοι τον ξεριζωμό των Ποντίων, είχε απελαθεί το 1998 χωρίς εξήγηση – μόνο με τρία “Χ” στο έγγραφο της απόφασης. Ο Αλέξανδρος Ανδρεάδης, στην αρχή επιφυλακτικός, τελικά αποφάσισε να μιλήσει «γιατί η μνήμη χρειάζεται να φωτίζεται, όχι να κρύβεται». Διηγήθηκε πώς το 1998, ο πατέρας του κρατήθηκε 13 ώρες στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης, χωρίς ενημέρωση προς τις ελληνικές αρχές, μέχρι να απελαθεί. «Οι φίλοι του στην Τουρκία κατέκλυσαν το τμήμα με τηλεφωνήματα. Ο αξιωματικός δεν άντεχε άλλο. Έμπαιναν άνθρωποι να τον δουν, έκλαιγαν. Ήταν απ’ τα απίστευτα γεγονότα για την τουρκική αστυνομία».
Η εικόνα, όπως την περιγράφει: ένας Έλληνας Πόντιος, βραβευμένος με Ίπεκτσι για την ελληνοτουρκική φιλία, αντιμετωπισμένος ως εχθρός από το τουρκικό κράτος, αλλά αγκαλιασμένος από Τούρκους πολίτες. Ο Ανδρεάδης ζήτησε με επιστολές στον Ερντογάν να θαφτεί στον Πόντο. «Στον Πόντο είναι θαμμένες 90 γενιές προγόνων μου», έγραφε. Η Άγκυρα δεν απάντησε ποτέ ουσιαστικά. Η επιθυμία έμεινε ανεκπλήρωτη. Η οικογένεια φοβήθηκε ακόμη και αν δινόταν άδεια, λόγω κινδύνων βανδαλισμού.
Τα έργα του Ανδρεάδη γνώρισαν τεράστια απήχηση στην Τουρκία. Το «Ταμάμα», με πάνω από 200.000 αντίτυπα, έγινε ταινία από τη Γιεσίμ Ουστάογλου, η οποία γεννήθηκε στο Σαρικαμίς και μεγάλωσε στην Τραπεζούντα.
Ο εκδότης του διώχθηκε, το βιβλιοπωλείο του κάηκε περισσότερες φορές, αλλά τα βιβλία ακόμη κυκλοφορούν. «Κανένα κέρδος δεν είχε. Τα έσοδα τα έδινε σε έργα πολιτισμού – Σουμελά, Σαγκάη, τονίζει ο Αλέξανδρος. Γιατί ενόχλησε; Ο γιος του Ανδρεάδη ήταν σαφής! Η τουρκική απόφαση στόχευε να κόψει τη γέφυρα επικοινωνίας που είχε χτίσει ο συγγραφέας. «Ήταν φόβος της ιστορικής αφύπνισης. Όταν απέτυχαν με τις συκοφαντίες, τον απέλασαν. Όταν απέτυχαν και με την απέλαση, άρχισαν λαϊκές αντιδράσεις υπέρ του. Και πάλι απέτυχαν», σημειώνει.
Ο Αλέξανδρος σχολίασε και τα γεγονότα με τον Ασλανίδη. «Ελπίζω αυτή τη φορά το ελληνικό κράτος να μην μείνει άπραγο», υπογραμμίζει. Όσο για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ. «Ας ξεκινήσει με τα βασικά. Ελευθερία, δικαιοσύνη, δημοκρατία», σημειώνει.
Διαβάστε αναλυτικά τη συνέντευξη στην εφημερίδα «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ»:
Συνάντηση με τον γιό του αείμνηστου συγγραφέα Γιώργου Ανδρεάδη, Αλέξανδρο Ανδρεάδη.
Η πρώτη απέλαση από την Τουρκία
και οι επιστολές στον Ερντογάν…
Ομολογώ ότι ξαφνιάστηκα όταν έδωσα την αστυνομική μου ταυτότητα για έλεγχο στον τουρκικό συνοριακό σταθμό Υψάλων και το σύστημα σήμανε συναγερμό λες και παραβιάστηκε από κάποιον διαρρήκτη…
Μου φάνηκε αστείος ο ισχυρισμός του Τούρκου αστυνομικού που υποστήριξε ότι δεν μπορώ να μπω στη χώρα τους γιατί είμαι «επικίνδυνος για την εθνική ασφάλεια της Τουρκίας»…
Θυμήθηκα τον αείμνηστο συγγραφέα Γιώργο Ανδρεάδη, ο οποίος ήταν ο πρώτος Έλληνας ποντιακής καταγωγής που απελάθηκε το 1998 από την Τουρκία με το αιτιολογικό τρία «Χ»!
Τον είχα πάρει συνέντευξη και όπως μου είπε οι Τούρκοι αστυνομικοί επειδή δεν μπορούσαν να αιτιολογήσουν την απέλαση του, έγραψαν τρία «Χ»…
Είχε επισκεφθεί την Τουρκία 52 φορές και τα βιβλία του που μιλούσαν για τον ξεριζωμό των Ελλήνων του Πόντου, έγιναν best seller στη γειτονική χώρα.
Το βιβλίο του «Ταμάμα» που πούλησε περισσότερα από 200.000 αντίτυπα στην Τουρκία, έγινε ταινία από την Τουρκάλα σκηνοθέτρια Γιεσίμ Ουστάογλου.
Μετά την περιπέτειά του ο Γ. Ανδρεάδης έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Η απέλαση» όπου διατύπωσε και την τελευταία του επιθυμία: όταν πεθάνει να θαφτεί στον Πόντο.
Μάλιστα είχε γράψει και επιστολές στον Ερντογάν, όπου μεταξύ άλλων έγραφε: «Κύριε Πρόεδρε. Στον Πόντο είναι θαμμένες 90 γενιές προγόνων μου. Εκεί θέλω να θαφτώ και εγώ…».
Ο Γιώργος Ανδρεάδης πέθανε το 2015. Η τελευταία επιθυμία του δεν πραγματοποιήθηκε. Δεν κατάφερε να επιστρέψει στον Πόντο ούτε νεκρός…
Ζήτησα από τον γιό του Αλέξανδρο που ζει στην Καλαμαριά, να μας μιλήσει για τον πατέρα του. Στην αρχή ήταν λίγο επιφυλακτικός αλλά μετά δέχτηκε…
Πώς απελάθηκε ο πατέρας σας;
Αρχικά σκεφτόμουν, μήπως δεν πρέπει να «σκαλίσουμε» το παρελθόν. Μήπως δημιουργήσει προβλήματα αυτή η αναδρομή. Και δεν εννοώ, αν θα «ταράξει» τα δήθεν «ήρεμα» νερά της κατ’ επίφαση ειρήνης και συμμαχίας μεταξύ Τουρκίας-Ελλάδας.
Εννοώ, αν το τουρκικό κράτος «ενοχλήσει» φίλους, που έχει ο αποβιώσας πατέρας μου – τονίζω, έχει και δεν λέω είχε – εκεί, στην Τουρκία. Οι δεσμοί, που δημιούργησε με ανθρώπους αυτής της χώρας, χωρίς διάκριση καταγωγής, θρησκείας, πεποιθήσεων, είναι τόσο ισχυροί, που παραμένουν και μετά τον θάνατό του.
Περίεργο είναι, πως και μετά τον προ δεκαετίας θάνατό του, Τούρκοι, που δεν τον γνώρισαν εν ζωή, διαβάζοντας βιβλία του, κείμενά του, προσέρχονται στο πνεύμα της πραγματικής συμφιλίωσης μεταξύ των λαών μέσα από την εξιστόρηση και την αναγνώριση των πραγματικών γεγονότων και όχι μέσω της απόκρυψής τους.
Αυτό διαπερνούσε όλη τη ζωή και το έργο του πατέρα μου και είναι τόσο ισχυρό, οπότε δεν μπορώ παρά να παραμερίσω τους όποιους αρχικούς ενδοιασμούς. Πρέπει λοιπόν να «σκαλίσουμε» πάλι την υπόθεση αυτή του παρελθόντος, διότι ίσως από τότε έπρεπε το ελληνικό κράτος να αντιμετωπίζει πιο δυναμικά τέτοιες πράξεις.
Ο πατέρας μου Γεώργιος Ανδρεάδης λοιπόν συνελήφθη κατά την είσοδό του στην Τουρκία στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης, στις 4 Δεκεμβρίου 1998 και κρατήθηκε στο αστυνομικό τμήμα του αεροδρομίου για περίπου 13 ώρες προς απέλαση την επομένη με την πρώτη διαθέσιμη πτήση προς Αθήνα.
Ομοίως με την περίπτωσή σας, κατά τον έλεγχο του διαβατηρίου από την τουρκική αστυνομία στην οθόνη του συστήματος εμφανίστηκαν κόκκινες προειδοποιήσεις ως ενδείξεις, πως πρόκειται εν ολίγοις για εχθρό της Τουρκίας.
Ομοίως, δεν ενημερώθηκαν άμεσα οι διπλωματικές αρχές της Ελλάδας από τις τουρκικές αρχές, ως όφειλαν να κάνουν.
Ομοίως, το προξενείο ενημερώθηκε από φίλους του πατέρα μου, που τον ενέμεναν στην υποδοχή των αφίξεων του αεροδρομίου. Έτσι η υποπρόξενος κ. Βεζυρτζίογλου προσήλθε άμεσα. Πέραν αυτού, το ελληνικό κράτος στη συνέχεια δεν έκανε καμία ενέργεια. Ελπίζω να μην γίνει το ίδιο και στην περίπτωσή σας.
Πως αντιδράσατε μόλις πληροφορηθήκατε τη σύλληψη του;
Τα νέα της σύλληψης διαδίδονταν και η κινητοποίηση συγγενών και φίλων μεγάλωνε. Όμως στην Τουρκία,γινόταν όλο και πιο έντονη. Διαδόθηκε ο τηλεφωνικός αριθμός του αστυνομικού τμήματος και άρχισαν όλοι από παντού να τηλεφωνούν. Ο Τούρκος αξιωματικός υπηρεσίας κουράστηκε να απαντάει μέχρι τα ξημερώματα στα τηλεφωνήματα, κυρίως συμπατριωτών του. Ρωτούσαν «γιατί», ζητούσαν να μιλήσουν με τον πατέρα μου. Τι να τους πει; Οι αρχές της χώρας του δεν έδιναν περισσότερες πληροφορίες ή λεπτομέρειες για τους λόγους της απέλασης. Όσο αφορά την επικοινωνία, επιτρέψαν μόνο μία κλήση, με την οποία ο πατέρας μου ενημέρωσε τη μητέρα μου για τη σύλληψη – εκείνη τη στιγμή ακόμα δεν είχε ενημερωθεί για την απόφαση απέλασής του.
Τούρκοι προσήλθαν στο αεροδρόμιο ζητώντας επίμονα να δουν τον πατέρα μου. Η πίεση ήταν τόσο μεγάλη, που τελικά άφησαν σε δύο φίλους να περάσουν μέσα, για να τον δουν για λίγα λεπτά. Ο ξενοδόχος Ρεμσί (στο ξενοδοχείο του θα διέμενε ο πατέρας μου) και ο Γιοκχάν από τα Μουδανιά. Τον αγκάλιασαν γεμάτοι στεναχώρια, ο Γιοκχάν με κλάματα ρώτησε, μήπως χάλασε η καρδιά του εις βάρος τους.
Αυτό όλο ήταν πρωτόγνωρο στο έμπειρο προσωπικό της τουρκικής αστυνομίας. Διεθνές αεροδρόμιο, δεν ήταν δα και η πρώτη απέλαση. Τους δημιούργησε εντύπωση, περιέργεια, αυτή η κινητοποίηση, ειδικά συμπατριωτών τους. Έτσι λοιπόν εκεί μέσα στο τμήμα άρχισαν να συζητούν μαζί του στα αγγλικά, να εκμαιεύσουν, να καταλάβουν τους πραγματικούς λόγους της απέλασης.
Τους έδειχνε τα δημοσιεύματα με τα ψεύδη και τις απαντήσεις του. Για αυτά άλλωστε πήγαινε Κωνσταντινούπολη, να δώσει συνέντευξη με δημοσιογράφους για αυτά τα ψεύδη. Όλα, όσα έλεγε, οδηγούσαν στην εικόνα ενός φίλου του τουρκικού λαού, άλλωστε είχε λάβει το βραβείο ελληνοτουρκικής φιλίας «Αμπντί Ιπετκτσί».
Έντονο τότε το θέμα με τον Οτσαλάν, τον ρώτησαν την άποψή του, σκεπτόμενοι, μήπως υπάρχει κάποια σχέση με «PKK». Τους απάντησε, πως η γνώμη του για τον Οτσαλάν, ούτε αξία έχει, ούτε σημασία. «Μεγάλη αξία και σημασία έχει η γνώμη του κουρδικού λαού. Εάν παραδοθεί ή σκοτωθεί, δεν μπορώ να φανταστώ, πως και πότε θα ξεμπερδέψετε με τον εφιάλτη των οπαδών του».
Τελικά έμειναν με την απορία…
Πως αισθανόταν ο πατέρας σας μετά την απέλαση;
Θα σας παραθέσω αποσπάσματα από γράμμα, που έγραψε μόλις γύρισε σπίτι, προς τους φίλους στην Τουρκία.
«Αγαπητά μου αδέλφια. Ευχαριστώ πολύ τους Τούρκους φίλους, για την συμπαράσταση τους. Τους διαβεβαιώ, ότι η καρδιά μου παραμένει ανοικτή, όπως πάντα, σ’ όλους και ότι κρατικές αποφάσεις ποτέ δεν με επηρέασαν.…
Τώρα, που εγώ δεν μπορώ να έρθω στην Τουρκία, θα πρέπει να έρχεσθε εσείς εδώ. Η πόρτα μου είναι ορθάνοιχτη, για κάθε επισκέπτη από την Ανατολή. Μόνον όταν έρχεσθε, μη ξεχάσετε. Μην πλύνετε τα μαλλιά της κεφαλής σας, για να μπορώ να μυρίσω τον αέρα της Ανατολής. Είναι το μοναδικό πράγμα, που θα μου λείπει και το μοναδικό δώρο, που προσδοκώ να μου φέρετε.…»
Πονούσε πολύ, που δεν μπορούσε να επισκεφτεί τον Πόντο. Φύσει θετικός, ακόμη και μέσα στο κακό έψαχνε το καλό. Έλεγε με πικρό χαμόγελο «ε, τουλάχιστον με την απέλαση θα πάψουν τα σχόλια και θα φύγουν οι υποψίες, ότι είμαι πράκτορας της Τουρκίας».
Πόσες φορές είχε επισκεφθεί τον Πόντο και πως ήταν οι σχέσεις του με τους ποντιόφωνους;
Μεταξύ 1960 και 1998 επισκέφτηκε την Τουρκία πολλάκις, ειδικότερα τον Πόντο πάνω από 40 φορές. Όπως προείπα, οι δεσμοί φιλίας του γενικά με Τούρκους, ήταν χωρίς διάκριση καταγωγής ή θρησκείας ή ιδεολογίας ή πεποιθήσεων. Βέβαια με τους κατοίκους του Πόντου, ποντιόφωνους και μη, έχει τους περισσότερους. Και μετά τη δεκαετία του 1980 υπάρχουν πλέον και δεσμοί συγγένειας, καθώς η αδελφή μου παντρεύτηκε με άντρα καταγόμενο από την περιοχή των ποντιόφωνων.
Πως έβλεπε τα βιβλία του ο τουρκικός λαός;
Πολύ θετικά. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στο βιβλίο του «Η ΑΠΕΛΑΣΗ»: «Μπορώ να ισχυριστώ ελεύθερα, ότι ο τουρκικός, βιβλιόφιλος, προοδευτικός λαός, υπερέβαλε σε πολλά και τον δικό μας το λαό. Απόδειξη αυτής της διαπίστωσης είναι το γεγονός, ότι στη γειτονική Τουρκία, τα βιβλία μου κυκλοφόρησαν σε πολλαπλάσιο αριθμό, απ’ ότι το σύνολο των βιβλίων μου στην Ελλάδα.
Από όλον τον κόσμο έλαβα αναρίθμητα τηλεφωνήματα και δυόμισυ χιλιάδες επιστολές, επωνύμων και ανωνύμων ανθρώπων. Από την Τουρκία χωριστά, εκτός από τα τηλεφωνήματα, έλαβα μέχρι σήμερα, 1.184χίλια γράμματα, που είναι όλα έκφραση ψυχής και καρδιάς…»
Σήμερα κυκλοφορούν ακόμη τα βιβλία του στην Τουρκία;
Περιέργως δεν έχουν απαγορευτεί. Κανένα. Απλά ο εκδότης αναγκάστηκε, αφού του έκαψαν μερικές φορές τον εκδοτικό οίκο και το βιβλιοπωλείο του άγνωστοι και έτρεχε από δικαστήριο σε δικαστήριο για διάφορα βιβλία, όχι μόνο του πατέρα μου, αλλά και άλλων Τούρκων ή Ελλήνων συγγραφέων, αναγκάστηκε να φύγει και να ζητήσει άσυλο στη Σουηδία, όπου πλέον ζει εκεί. Αλλά τα βιβλία συνεχίζουν να πωλούνται κανονικά.
Δεν έχω τα ακριβή και νεότερα στοιχεία, αλλά θυμάμαι, πως οι πρώτες εκδόσεις της μετάφρασης του πιο γνωστού βιβλίου «ΤΑΜΑΜΑ» ήταν της τάξεως των 200.000 αντιτύπων. Σημειώνεται, όλα τα έσοδα από πνευματικά δικαιώματα της τουρκικής μετάφρασης του βιβλίου τα παραχώρησε στο πρόγραμμα της Unesco για την επιδιόρθωση και αναστύλωση της μονής της Παναγίας Σουμελά στον Πόντο. Αυτό το εύρος ξεπεράστηκε, σε απόλυτους αριθμούς, αλλά όχι αναλογικά, μόνο με την κινέζικη μετάφραση με τα δύο εκατομμύρια αντίτυπα – ομοίως όλα τα έσοδα από πνευματικά δικαιώματα της κινεζικής μετάφρασης παραχωρήθηκαν για τη δημιουργία ακαδημίας ελληνικών σπουδών στην Σανγκάη.
Αναφέρω αυτές τις λεπτομέρειες, καθώς κάποιος, που δεν γνώρισε τον πατέρα μου, θα θεωρήσει, πως με πράξεις του εξώθησε την Τουρκία για την απέλασή του, ώστε να γίνει πιο γνωστός ο ίδιος και τα βιβλία του στην Τουρκία και στην Ελλάδα με σκοπό το κέρδος. Και πριν και μετά κανένα κέρδος δεν είχε.
Κατά την άποψη σας, τι ενόχλησε ποιο πολύ στην Τουρκία και αποφάσισαν να τον απελάσουν ;
Η απέλαση δεν ήταν η πρώτη «εχθρική» πράξη. Προηγήθηκαν ενορχηστρωμένα δημοσιεύματα ακροδεξιών φυλλάδων και άγνωστων αρθρογράφων με ψεύδη εναντίον του. Μάλιστα ενέπλεκαν και ντόπιους ως δήθεν συνεργάτες στην προσπάθεια καταστροφής της Τουρκίας. Απάντησε σε όλα με ενυπόγραφες επιστολές, δεν δημοσιεύτηκαν. Οι φίλοι εκεί πίεζαν για αποκατάσταση της αλήθειας χωρίς όμως αποτέλεσμα. Τελικώς 11/11/1998 η άκρως φασιστική εφημερίδα «Yeni Şafak» (νέα αυγή) έγραψε, ότι «στον Πόντο οργανώνεται κίνημα δημιουργίας νέου ρωμαίικου ποντιακού κράτους με αρχηγό τον Γεώργιο Ανδρεάδη»! Αρθρογράφος ο Χουσεΐν Λύκογλου, ποντιακής καταγωγής.
Άμεσα τα τηλεφωνήματα δυσαρέσκειας των ντόπιων για τα γραφόμενά του. Γρήγορα διαπίστωσε πως έμπλεξε. Την επομένη του τηλεφώνησε και ο πατέρας μου και τον πίεσε να του πει, που στηρίζει όλα αυτά τα ψεύδη. Το αστείο είναι, πως η συνομιλία έγινε στα ποντιακά… Τελικά απελπισμένος ο Χουσεΐν είπε «αέτς είπανε με, αέτς έγραψα» (έτσι μου είπαν, έτσι έγραψα) και ζήτησε, ωσάν μετανιωμένος, να βρεθούν στις 5/12/1998 στην Κωνσταντινούπολη, ώστε να του πάρει μια συνέντευξη και «να ορθών την δουλείαν» (να διορθώσει την υπόθεση). Ακολούθησαν σύλληψη και απέλαση…
Με τα άρθρα ήθελαν να ορθώσουν αρχικά ένα τείχος, ώστε να αποκόψουν την υπαρκτή ή δυνητική επικοινωνία με όποιον Τούρκο. Θεώρησαν, πως αυτά θα φοβίσουν όλους, τον ίδιο – να μην πάει ξανά εκεί –, τους Τούρκους φίλους – να μην συνομιλήσουν ξανά –, και να αποτρέψει οποιονδήποτε άλλο Τούρκο να έρθει σε επαφή μαζί του. Βασικό σκοπός, η διακοπή της ιστορικής αφύπνισης και Τούρκων γενικά και ποντιόφωνων ειδικά. Όταν απέτυχαν με τα ψευδοάρθρα, ακολούθησαν με την απέλαση. Όταν απέτυχαν και με την απέλαση προχώρησαν με ακόμα περισσότερα ψεύδη σε εφημερίδες και τηλεοπτικές εκπομπές. Απέτυχαν και πάλι οικτρά. Αποτέλεσμα; Ακολούθησε επιστολή από τεράστιο πλήθος επιφανών διανοούμενων της Τουρκίας – περισσότεροι τελείως άγνωστοι στον πατέρα μου – που ζητήσουν την άρση της απέλασης και της άδικης απαγόρευσης εισόδου στην Τουρκία.
Αληθεύει ότι ο πατέρας σας πριν πεθάνει είχε στείλει επιστολή στον Ερντογάν;
Ναι, αληθεύει. Όχι μία, πολλές. Ζητούσε την άρση της άδικης απαγόρευσης εισόδου. Η απάντηση τυπική – αφορά το ανώτατο συμβούλιο ασφαλείας. Επιστολές στο συμβούλιο – αφορά το γραφείο του προέδρου… Από πάρεδρο σε σύμβουλο… Φίλοι έβαλαν δικηγόρους, έγιναν δίκες… Τίποτα…
Εν τέλει έστειλε ανοικτή επιστολή προς τον Ερντογάν, ζητώντας, αφού δεν του επιτρέπουν ζωντανό να πάει εκεί, τουλάχιστον να του επιτρέψουν να θαφτεί εκεί.
Πως σχολίασαν αυτές τις επιστολές οι Τούρκοι;
Νέος σάλος, νέος γύρος άρθρων και εκπομπών με εντονότατες αντιπαραθέσεις μεταξύ υπέρμαχων και ενάντιων της ταφής του εκεί…
Τελευταία επιθυμία, που δυστυχώς δεν μπορούμε να ικανοποιήσουμε… Και να το επέτρεπαν, φοβόμαστε έκτροπα και βανδαλισμούς από «αγνώστους»…
Εσείς είχατε ποτέ πρόβλημα όταν επισκεφθήκατε την Τουρκία;
Εμείς κανένα πρόβλημα. Η μητέρα μου, πριν καν κλείσει χρόνος, συνόδευσε το κομβόι αλληλεγγύης του Δήμου Καλαμαριάς στα θύματα του σεισμού στη Νικομήδεια της Τουρκίας, που οργανώθηκε με παρότρυνση του πατέρα μου. Αυτός ήταν ο εχθρός της Τουρκίας…
Η Τουρκία είναι υποψήφια χώρα προς ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση . Τι πιστεύετε ότι πρέπει να κάνει για να μπει στην ΕΕ;
Πολλά. Αλλά ας αρχίσει με τα βασικά:
Ελευθερία, Δικαιοσύνη, Δημοκρατία…
Η ιστορία του Ανδρεάδη και το νέο περιστατικό με τον Ασλανίδη φωτίζουν δύο σταθερές! Το τουρκικό κράτος φοβάται την αλήθεια της μνήμης. Οι άνθρωποι δεν ξεχνούν, και σε πολλές περιπτώσεις δεν ακολουθούν τις εντολές των κρατών τους. Ο Ανδρεάδης έφυγε χωρίς να δει τον Πόντο ξανά. Ο γιος του θυμίζει ότι η αγάπη για τον Πόντο για τους Έλληνες που έλκουν την καταγωγή τους από την τριχιλιόχρονη γη των προγόνων τους δεν σβήνει ούτε μετά θάνατον.
Η περίπτωση του Ασλανίδη επιβεβαιώνει, ότι η συγκεκριμένη ιστορία επαναλαμβάνεται και γράφονται νέα κεφάλαια.
Η πολιτική των απαγορεύσεων της Τουρκίας κατά Ελλήνων με ποντιακή καταγωγή
Το Pontosvoice.com (…τ’εμέτερον η λαλία) είναι μια ενημερωτική ιστοσελίδα που σκοπό έχει να ενημερώνει τον Ποντιακό κόσμο για όλα τα νέα που αφορούν τον Ποντιακό Ελληνισμό , δράσεις, εκδηλώσεις, ιστορικά ευρήματα, απόψεις. Είμαστε μια ανοιχτή ομάδα και είμαστε η φωνή όλων , μην διστάσετε να επικοινωνήσετε μαζί μας για ότι σας απασχολεί στο info@pontosvoice.com
